Dakar 22 december

Vanuit Amsterdam vloog ik naar Banjul in Gambia. Nadat ik een nacht in Tanji verbleef zette mijn reis zich voort in Senegal.

Op het vliegveld in Banjul aangekomen begint het wachten. Tegelijk met mij staat er een andere Nederlandse vrouw, Helena ook te wachten. Ze zeggen dat we 3 uur vertraging hebben. Maar uiteindelijk als we mogen inchecken blijken het er 6 te zijn. Jammer want zo kom ik in de vroege avond aan en ben mijn middag kwijt. Nouja het is niet anders.

Online moest ik een visum aanvragen, maar dat verliep niet heel soepel. Maar op het vliegveld hoefde ik me geen zorgen te maken, een stempel was zo gezet. Daarna moest ik nog mee in een apart kantoortje waar mijn visum werd geplaatst. Zo klaar dus. Geld was ook zo gepind en taxi's stonden er veel voor de deur. Dus dat was er een kiezen. Mijn hostel zag er gezellig uit. Ik moest toch gaan eten, en gelukkig kon dat hier ook. Het eten was echt heerlijk! Al was er al snel een Senegaleese man bij mij aan tafel komen zitten. Vreemd, want achteraf werkte hij daar helemaal niet! Al snel zocht ik mijn bed op.

Ik heb best lekker geslapen, ondanks dat het bed echt beroerd ligt. Ik heb besloten om een taxi naar Lac rosé te nemen. Het ligt buiten Dakar. Dit is best wel duur, maar zo ben ik er snel. Het meer zou in de droge periode (wat nu begint) echt roze zijn. De taxi had ik geregeld bij Via via hostel. Een man, Delfin, die daar werkt ging mee. (voor 'something from the heart') We stopten eerst bij een leuke markt, waar ik mooie foto's kon nemen van de mooi geklede vrouwen. Het meer kwam ook al snel in beeld, maar wat een teleurstelling! Er stond hele harde wind, en het water was nog te hoog. Geen greintje roze te zien! Wat ontzettend jammer! Het meer bevat erg veel zout, dit wordt gewonnen door de mannen. Bergen zout liggen er langs het meer. Dat is wel leuk om te zien. Maar toch erg teleurgesteld!

Het is nog vroeg, dus ik besluit bij terugkomst in Dakar naar Ngor strand te gaan. Eventueel een boot naar Ngor eiland. Er werd mijn verteld welke bus ik moest nemen. De conducteur vertelde waar ik eruit moest. Ik moest nog een stukje lopen en liep daarbij verkeerd. Onderweg wilden genoeg mannen mij de juiste weg wijzen. Vriendelijk en beleefd wimpelde ik hun af. Uiteindelijk lag daar het strand met op de achtergrond gekleurde huizen. In de verte lag het eiland. Ik ging eerste even lekker zitten en genieten van het uitzicht. Al snel kwamen er weer mannen om te praten. De meeste kunnen geen engels, maar hier en daar kunnen ze wel wat. Soms kan er iemand goed engels en die moet er dan natuurlijk bij worden gehaald. Zo stonden er al snel mannen om me heen. Vaak voel ik me dan ongemakkelijk omdat ik dan denk dat ze geld willen. Maar al snel voel ik wel aan dat de meeste het echt om het praatje is te doen. Ook willen ze vaak een telefoonnummer of facebook. Dat geef ik dan niet.
Ik loop het hele strand af, onderweg veel ' Ca va' en 'Bonjour' Echt aardige mensen!
Het eiland hoefde ik niet perse te bezoeken. Zo bij het strand was ook al erg gezellig en mooi.
Voor de terugweg pak ik weer een bus, wat helemaal goed gaat. Ook was het weer gezellig in Via via hostel. Anthony, een nederlandse man en een Oostenrijks vrouw, Tina heb ik gezellig praatjes mee. Later komt Osman, een senegalese man er ook nog bij.

Il goree eiland

Er was me uitgelegd hoe ik met de bus bij het ferry punt moest komen. Maar nadat ik een tijdje bij de busstop stond te wachtten riepen mensen naar mij dat de bus vanaf een andere plek vertrok. Helaas maakte ik daarna zelf nog de fout om aan de verkeerde kant van de weg te gaan staan. Zo stond ik ineens bij het vliegveld, aan de andere kant van de stad.
ik probeerde aan mensen de weg te vragen. Ineens was daar een jongeman die het wel wist. Hij liep met me mee en ineens stapte hij ook in de bus. Hij zou me wel de weg wijzen. Hij begon al steeds te praten dat hij graag toeristen hielp. Ik voelde hem al aan dat hij geld wilde. Maar hij verzekerde mij dat hij dat niet wilde. Ik kwam ook echt niet van hem af. Herhaaldelijk heb ik gezegd dat hij weg moest gaan, dat ik alleen wilde zijn. Maar op een of andere manier lukt het niet. Ook op het eiland kwam ik maar niet van hem af. Echt ontzettend vervelend.

Het eiland op zich was indrukwekkend. Hoe ze vroeger de mensen hier hebben behandeld is schandalig. De slavernij vierde hier hoogtij, mensen werden gekozen en wekenlang opgesloten met minimaal eten en drinken. Zo konden ze de sterkste mensen eruit halen die naar Amerika werden vervoerd. Ondanks deze trieste bedoeling was het een vredelievend eiland. Mooi gekleurde huisjes, kindjes spelen op de rustige straten. Het geeft mooie uitzichten over Dakar stad, en de mensen zijn vriendelijk.

Natuurlijk begon de 'aardige' jongeman over geld op de terugweg op de ferry. Ik heb hem meteen voor de 10e keer duidelijk gemaakt dat hij geen cent krijgt. Om terug te komen bij mijn slaapplek heb ik veel verschillende bussen genomen. Ik baalde dat ik toen geen taxi heb genomen voor mezelf, maar misschien voelde ik me toch niet fijn daarbij ofzo.
Nadat ik heel boos op hem was geworden, want hij claimde nu dat hij toch wel geld wilde voor zijn 'services' heb ik hem 1 euro gegeven en ben weggelopen. Raar genoeg kwam hij niet achter mij aan. Ik ben in zulke situaties altijd blij dat ik geen groot bedrag aan cash geld bij me heb, en vaak stop ik heel klein geld in mijn zak. Dit kwam nu goed van te pas. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om dan mijn portemonnee uit mijn zak te halen. Jammer dat zulke situaties zich soms voordoen, want zo word ik weer wantrouwend naar de mensen toe en mis je de leuke gesprekken met andere mensen die je dan hebt.

Ndangane, Sine Saloum delta

De hele nacht heb ik liggen woelen. Ik heb last van de malerone tabletten, slapeloosheid en ik kan slecht eten, hoe lekker het ook smaakt. Ook zag ik op tegen deze dag, ik moet naar Ndangane reizen, wat veel tijd en overstappen gaat kosten.
Na een klein ontbijtje stapte ik in de taxi naar de garage. Dit is eigenlijk een verzamelpunt van sept-place taxi's, die door het land heen gaan. Deze taxi's kunnen 7 mensen vervoeren, hij gaat pas weg als hij vol is. Je moet dus eerst in de chaos een juiste sept-place vinden naar je bestemming. In mijn geval Kao lack of Fatick. Maar ik moet er eerder uit dan bij een van deze plaatsen. Dit had ik gelukkig duidelijk uit kunnen leggen. Ik was nummer 5, dus nog 2 te gaan. Na een klein half uurtje kwamen de laatste 2 passagiers. De jongeman naast mij was een vrolijke gast die lekker aan het kletsen was. Voor de zekerheid gaf ik bij hem aan waar ik er uit moest.

Na een kleine 2 uur bleken we bij mijn stop te zijn. Het is dus op een kruising van de hoofdweg met een zijweg naar Ndangane. Hier was het heel druk met mensen die van alles probeerde te verkopen, en ik hoopte dat er bushtaxi's zouden zijn. Helaas. Geen taxi te bekennen. Ik kreeg al een beetje last van kromme tenen toen ik dacht wat dan mijn verover zou worden. Ja inderdaad, die aller oudste bus die er staat. En ja, de geiten staan op het dak vast gebonden. Nouja, hij is in elk geval bijna vol, dus vertrekken zou hij wel snel. En inderdaad, ik kon nog net een plekje op de voorste bank veroveren. Dubbelgevouwen en ingeklemd begon de bus langzaam te rijden. Langzaam ja, zo'n 40 km per uur, harden zou hij niet rijden. Onderweg stopte hij heel vaak om mensen in of uit te laten stappen. Dit kan op elke willekeurige plaats. Ondertussen moest hij alle gaten en kuilen ontwijken. Tergend langzaam kwamen we aan in een plaatsje zo'n 10 km voor Ndangane. Hier moest ik weer overstappen op een bushtaxi. Ook weer een gedeelde taxi. Deze zette mij in Ndangane af. Maar er bleek verschil te zijn tussen Ndangane en Ndangane campment. Ik was dus in de eerste afgezet, wat dus te ver was. Vol goede moed begon ik aan de terugweg. Uiteindelijk stopte dezelfde taxi naast me en zette me op de juiste plaats af.

In 'Le Cormoran' vond ik een leuke slaapplek. Een eigen hutje, en zelfs een zwembad! Helaas sprak de eigenaresse weinig engels. Ze probeerde het wel, maar veel verder dan zeer standaard praatjes kwam ik niet. Erg jammer want ik wilde van alles regelen. Eerst besloot ik maar te gaan genieten van het zwembad. Het zonnetje scheen. Na een tijdje had ik het wel weer gezien en liep een rondje. Een klein plaatsje, met enkele restaurants. Hier at ik een bord met heerlijke garnalen. In de restaurants kun je vaak uit 2 gerechten kiezen. Niet veel dus, maar wel smakelijk.
Voor de volgende dag regel ik een boottocht. Ik wilde ook nog een wandeltocht maken, maar dat kreeg ik niet geregeld helaas.

Weer een nacht niet goed geslapen, ondanks dat het bed echt geweldig lag! Het had heel hard gewaaid, mijn ramen bevatten geen glasvenster, maar alleen een hor tegen ongedierte. Ik had het dus behoorlijk koud gehad.
De zon liet zich ook niet zien, wat jammer was omdat ik nog wel had willen zonnen. Dus ik vul mijn dag met lezen en wat rondlopen.
Om half 4 werd ik opgehaald om met de boot te gaan. De bootman Bira was een aardige man die geen woord engels sprak. Voor vertaling had hij een vriend meegenomen. Deze goedlachse Jerry wist het allemaal mooi te vertellen. De boot vaarde langs de mangrove bossen met vele vogels. Samen vertelde ze mij welke vogels het waren en wat ze aten. Zo bleek Le Cormoran een grappige eend te zijn. Er zaten veel pelikanen en een reiger soort. Niet veel verschillende vogels, maar wel veel van hetzelfde soort. Het is heerlijk rustig in de mangrove en na een tocht legden we aan bij Mar Lodje, een eiland midden in de delta gebied. We gingen hier een mooie wandeling maken over het eiland. Het eiland heeft 1 dorp, zonder elektischeteit. Er leven moslims en christelijke mensen. Samen vormen ze een grote familie die voor elkaar zorgen. De mensen zijn naar mij toe afstandelijk. Vroeger zouden hier ook jongen meisjes worden besneden, maar dat blijkt nu gelukkig niet meer te gebeuren.
Daarna vaarden we weer teug naar Ndangane campment. Ik besluit meteen ergens te gaan eten. Ik had ergens een bord gezien waar ze pizza's en spaghetti hebben, precies waar ik zin in heb! Maar toen ik ging zitten en wilde bestellen snapten de serveerster en ik elkaar niet. Een aardige fransman hielp me verder. Uiteindelijk had ik toch mijn bord spaghetti! lekker! Ik ging op tijd naar bed, omdat ik morgen een hele lange reisdag zou hebben.

Ik werd al om 6 uur wakker. Om half 7 zou Jerry van de boot op mij wachten om me naar een bus te brengen. Erg vriendelijk en ik had niet gedacht dat hij zou komen. Maar daar stond hij al. We liepen naar Ndangane, in het pikke donker, met mijn telefoon als zaklamp. Maar toen we daar aankwamen bleek de bus nog niet te gaan. Gelukkig was er een bushtaxi waar ik me mee kon. Ik moest weer in dat kleine plaatsje overstappen.
Daar aangekomen hielp de man mij overstappen op een ander bushtaxi. Dit is zoveel malen beter reizen dan zo'n krappe langzame bus! De beste man was alleen bang dat zijn auto zou beschadigen en reed dus ook erg langzaam. Toch was dit wel een fijne reis.
Op de hoofdweg aangekomen moest ik weer overstappen, naar Kaolack. Een jongeman bleef in mijn buurt en toen er een JelliJelli (kleine bus) langs kwam die Kaolack, Kaolack riep gaf hij aan dat dat mijn bus was. Ik werd ergens op een bankje gepropt. De conducteur vraagt dan aan iedereen waar je heen moet en dan moet je betalen. Gelukkig stopte deze bus nog maar op 1 plaats, dus ik was al redelijk vroeg op plaats van bestemming.

Een kleine 1.5 uur later kwam ik aan in Kaolack. Hier stapte ik achterop een mototaxi welke me naar de garage voor de grens van Gambia bracht. Hier koos ik weer een sept-place naar Farafenni grens Gambia. Ik had eerste keus en kon op een redelijk goede plaats zitten. Naast me zat een jongedame met een peuter op schoot. De geldbeheerder, waaraan je betaald als je instapt was het blijkbaar niet mee eens dat ze veel bagage had en ook nog een peuter dus moest ze meer betalen. Blijkbaar was ze het daar niet mee eens en werd ze heel boos. Schelden en vloeken tegen de beheerder. Op een gegeven moment begon de hele auto zich er mee te bemoeien. Uiteindelijk betaalde ze toch maar wel en konden we onder veel gemopper onderweg. Tja, als je gewoon voor iedereen hetzelfde rekent en vast prijzen heb dan heb je dan zijn dit soort discussies niet nodig.
De weg naar de grens begon als een fijne asfaltweg. Helaas was dat asfalt na ongeveer een half uur niet goed bijgehouden. Vol gaten en kuilen, dus zigzaggend moesten we rijden. Soms gingen we van de weg af over een zandpas naast de weg. Deze was dan blijkbaar beter dan de eigenlijke weg. Het is dus erg stoffig en droog. Je moet dus blijven drinken, maar eigenlijk moest ik alweer plassen. Lastig, want blijkbaar gaan de mensen hier niet naar de wc ofzo. Misschien bij de grens.

Vlak voor de grens is het een chaos. Het was me niet duidelijk wat nu de bedoeling was. Geldwisselaars, taximannen en bedelende kinderen staan om me heen. Niemand zegt me duidelijk wat de bedoeling is of waar we uberhaupt zijn. Na even goed navragen zitten we nog zo'n 5 km voor de grens. Dus ik wissel mijn Senegalese franken om voor Gambiaanse Dalasi. Een taxi brengt me de grens over. Ook dit is niet helemaal duidelijk, maar het komt goed.
De uitreisstempel is zo gehaald. Bij het inreizen van Gambia doen ze even moeilijk. Want ik wil maar 1 week blijven, en dat is te kort (?) ook blijkt een meubelstoffeerder ineens een timmerman te zijn, want je werkt met hout. De logica ontgaat me, maar best, als jullie dat willen, niet moeilijk doen.

Wat vond ik er van na de reis?

Positief:

- De stranden van Dakar vond ik mooi.
- De mangrove van Sine Saloum is een waar vogelparadijs!
- de mensen zijn behulpzaam.

Negatief:
- Het lange wachten voordat de bus vol is, geen zekerheid wanneer deze vertrekt.
- Niet alle mensen zijn behulpzaam omdat ze aardig willen zijn, ze willen geld zien, maar zeggen dat niet eerlijk.
- Als je de Franse taal niet beheerst kun je soms moeilijk uit de weg.

Deze reis heb ik gecombineerd met Gambia. Lees hier verder.