Iran 2014

31 oktober t/m 9 november

1 november Qom en Kashan

Iran?! Is het daar wel veilig? Er is daar toch oorlog? Ok, Lies, nu heb je echt je verstand verloren?! Iran?! Je bent gek! Nog maar enkele reactie die ik kreeg toen ik vertelde dat mijn keuze dit keer op Iran is gevallen. Maar waarom deze keuze dan? Natuurlijk kom ik meerdere reizigers tegen, en als er een land was waar mensen zeer enthousiast over waren kwam elke keer Iran weer boven. Tijden geleden heb ik me al ingelezen over het land, en ja, ik wil het graag met eigen ogen zien.

Nu leek me een goed moment. Er zijn nog wel gebieden waar het niet zo veilig is, maar over het algemeen zijn de steden in het midden van het land veilig om te bezoeken.

Daarbij vond ik een zeer goedkoop ticket naar de hoofdstad Tehran en de keuze was gemaakt.

Ongeruste mannen, ouders, schoonouders, vrienden en andere mensen lieten we achter in ons koude kikkerlandje. We ja. Nadat ik mijn ticket had geboekt besloot mijn oudere zus Barbara aan te sluiten en gingen we ineens samen naar Iran.

Maanden van voorbereiden. Visum halen in Den Haag. Welke kleding is geschikt? We besloten om beide een trench coat te kopen zodat onze billen bedekt zijn. En ook een hoofddoek moest natuurlijk in de tas. Bepakt en bezakt reden we naar Schiphol, waar ons avontuur kon beginnen.

De vlucht naar Tehran had een tussenstop in Istanbul, maar gelukkig landde we veilig in Tehran om 5.30uur in de ochtend. We vonden een wisselkantoor met redelijke wisselkoers, dus daar gingen de euro's. Pinnen is helaas niet mogelijk, cash geld moesten we voldoende meenemen.

Na even overleg met de taxichauffeur leek het ons gunstiger om een taxi naar Qom te nemen. Zo bespaarde we ons tijd om terug te reizen naar Tehran voor een busstation. Dit ligt weer verder noordelijk. De taxi reed ons in een uurtje naar Qom. Het was nog vroeg in de morgen, het zonnetje kwam waterig door. We wilden graag de holy shrine bezoeken. De taxichauffeur had zijn auto in een smalle steeg geparkeerd en liep met ons mee. Bij navraag moesten ween chador aan, een groot gewaad, maar nergens was deze beschikbaar. Uiteindelijk lukte het onze chauffeur om een gids (vrouw) en een chador te regelen. Natuurlijk moest hij hiervoor extra geld. Ok, we dachten dat de mensen zo vriendelijk zouden zijn? Maar afspraak is afspraak. We hadden niet gevraagd voor deze extra 'service' dat was ons alleen ook heus wel gelukt. Het afgesproken bedrag werd betaald en wij liepen met de jongedame mee de holy shrine in.

De chador was meteen al zeer onhandig. Probeer maar eens hem en dicht te houden, je haar te bedekken en ook nog foto's te maken. Zeer regelmatig zakte het ding van ons hoofd. Gelukkig hielp de gids prima. In vloeiend Engels gaf ze veel informatie over Qom. Een mooie moskee, met veel mozaïek.

Na het korte bezoekje lieten we ons afzetten op het busstation. Dit bleek een grote rotonde te zijn, waar de bussen passeerde. We hadden er even geen vertrouwen in, maar er kwam al snel een bus naar Kashan. 1.5 uur later arriveerde we in Kashan.

We hadden meteen alweer problemen met de valuta. Het wordt hier namelijk wel makkelijk gemaakt. Je hebt 3 verschillende manieren van wisselen. De bank, een wisselkantoor, en mannetjes op straat. Dat laatste is natuurlijk illegaal, dus die valt af. De banken geven 25% minder, dus dat is ook niet echt slim. Ok, als je dus geld op een wisselkantoor wisselt krijg je Rial, de valuta van het land. Om even een voorbeeld te geven. 100.000 Rial is ongeveer 2,50 euro. Maar in de volksmond wordt deze valuta niet Rial genoemd maar Toman. En omdat de valuta toch wel onhandig groot is betekend de Toman dat er een nul wegvalt. Dus iemand zegt dan 10.000 Toman, wat in werkelijkheid 100.000 Rial is. Snappen jullie het nog?

Om dus problemen met valuta te voorkomen typten we altijd het bedrag in toman en Rial in onze telefoon. Geen probleem lijkt me!

Onze taxichauffeur in Kashan dacht daar anders over. We hadden duidelijk een bedrag afgesproken, het bedrag ingevoerd, maar bij aankomst wilde hij dus meer. Natuurlijk. Gelukkig had ik het nog in mijn telefoon staan. Geen twijfel mogelijk. 30.000 rial is een normale prijs voor een ritje. Natuurlijk wilde hij zijn gelijk halen bij het hotel. Maar aangezien het geen onredelijk bedrag was wat we hadden afgesproken gingen we dus echt niet meer betalen. Het hotel zei dat het normale bedrag 50.000 rial was. Maar dan had hij dat maar meteen moeten vragen. 300.000 rial is niet redelijk en gaan we zeker niet betalen. Zijn verlies.

Hiermee waren we meteen tot de conclusie gekomen dat alle taxi chauffeurs waar ook ter wereld altijd deze geintjes proberen uit te halen.

IN kashan waren we afgezet bij Ehsan hotel. Een leuk en gezellig binnenplein, vriendelijke meiden aan de bali en een leuke traditionele kamer. Helaas was het wel kouder dan verwacht, dus een stapel extra dekens vonden we wel zeer belangrijk.

Nadat we onze hoofddoeken weer op hadden gedaan gingen we weer naar buiten. We probeerden nog een vliegticket te boeken, maar alles zat vol.

We liepen naar Boroujerdi house. Een traditioneel house. Een mooie binnenplaats en vele mooie schilderingen. We werden aangesproken door een meisje. Wat we nog wilden zien en doen. Dus we gaven aan dat we naar de Finn gardens wilden en de bazar. Daarop bood ze aan met ons mee te gaan. Het leek ons wel leuk en gezellig dus zeiden we ja.

Toen we in haar auto stapten wilde ze nog wel even iets afgeven bij haar moeder. Daar aangekomen kwam de hele familie naar buiten en daarop werden we uitgenodigd voor een heerlijke lunch! Zo lief! Het huis was met glitter gedecoreerd, tante en nichtjes werden er bij gehaald. Natuurlijk wilden ze alles weten over ons bloemenland en enthousiast werd verteld wat al die meiden studeerde en wat vader en oom deden voor werk. Al snel was de lunch bereid en konden we aan tafel. Heel de tafel stond vol en natuurlijk moesten we alles proberen! Heerlijk! Na de lunch en een fotosessie stapten we in de auto naar Finn gardens. Deze mooie tuinen met water en een hamman waren heel rustig. Shima legde veel uit, wat het zeker interessant maakte. Daarna reden we nog naar de bazaar. Shima wilde heel graag dat we bij haar bleven slapen. Maar hoe vriendelijk ook, we wilden graag op tijd naar bed. We zeiden vriendelijk dat we liever bij het hotel sliepen, maar ook dat was geen probleem, ze kon het hotel wel bellen en onze reservering afzeggen. Uiteindelijk toch echt vriendelijk maar beslist geweigerd. Ze was wel een beetje teleurgesteld dat we niet kwamen slapen. Als troost liet ze foto's van haar en haar man hun huis zien. Mooi hoor!

Al vroeg lagen we op bed. Een nachtvlucht is toch niet altijd fijn slapen.

3 November Shiraz

Na een gebroken nacht kwamen we aan in Shiraz. Erg vroeg in de morgen neemt onze nieuwe vriend Hadi ons mee naar Niayesh hotel. Zowel de chauffeur als Hadi zijn het niet met deze keuze eens. Het blijkt in een slecht wijk te liggen en ze willen niet dat we als 2 vrouwen hier rond moeten lopen. Toch besluiten we na het bezichtigen van een ander hotel toch voor dit hotel te gaan. Binnen in ziet het er goed uit en voelt het veilig. De kamer is wat duur, maar wel netjes schoon. Het ontbijt blijkt super lekker te zijn, met salades en koekjes.

Zoals afgesproken stond Hadi ons om 10 uur weer op te wachten samen met zijn zusje Honey. Hadi is met zijn 24 jaar al vroeg getrouwd, maar zijn vrouw zit nog in Tehran. Honey is 19 jaar en studeer medicijnen. Beide spreken ze dus vloeiend Engels. Dat mag ook wel met een tante die hun les gaf.

We gaan met zijn vieren op pad. Al snel zien we de eerste parade. Hard getrommel en gezang overstemmen alle andere geluiden. De mannen en vrouwen die staan te kijken slaan ritmisch op hun borst. Asura is een herdenking van Imman Hoesseind die is gestorven aan de martelaars dood. Het is een herdenking met pelgrimstochten door de stad met processies en zelfkastijing. De zelfkastijding bestaat nu met het slaan van kettingen op de schouder in het ritme van de trommels. Het bloederige komt voor zover Hadi en Honey weten niet voor in Iran en is alleen bij zeer extremisten. Fijn dat we dit niet hoeven te zien. Dit geheel ziet er zeer indrukwekkend uit! Hadi heeft veel kennis en legt ons het hele proces uit. Ontzettend interessant! De processie eindigde in de immam moskee, waarna er veel gebeden wordt.

We besloten naar de moskee te gaan. Hier moesten we onze tassen en camera's in verband met de veiligheid inleveren bij een loket. Honey werd aan gesproken door een man uit Australie. Die had een man ontmoet die geen engels sprak maar graag vragen wilde stellen. Uiteindelijk samen naar binnen. We moesten samen met honey naar de vrouweningang. Hier kregen we een chador aan, die we weer zeer onhandig om ons heen vouwden. Daarna betraden we de zeer drukke moskee. Heel veel mensen komen hier nu om te bidden. Tijdens het middaggebed waren honderden mensen tegelijk aan het bidden. Zeer indrukwekkend! De chador gleed steeds langzaam verder naar beneden. Bij de wc's konden we ze even goed doen. Een vrouw sprak Honey aan dat ze vond dat we zeer gepast gekleed waren en dat ze dat kon waarderen. Fijn om te horen in een land waar de regels zo streng zijn met betrekking op de kleding.

Inmiddels weten we dat David uit Australië nog een vriendin op gaat halen van het vliegveld. En Rami onze niet engels sprekende vriend vind het helemaal leuk dat hij ons ontmoet. We gaan nog zijn vrouw Fatima halen en samen gaan we naar een andere moskee. Hier gaan Hadi en Honey nog bidden.

We gingen naar een uitzichtpunt over shiraz waar een klein park bij zit. Leuk! We gingen met de bus, wat bijzonder is, vrouwen stappen achterin mannen voorin. We hebben een hoop lol met foto's maken. En Rami wil graag Engels leren, waarmee we beginnnen. Hello, how are you? Nice to meet you! Zijn de zinnen die ons heel de tijd achtervolgen.

Honey en Hadi waren uitgenodigd bij een tante en oom dus die gingen wat eerder weg. We hebben met Rami en Fatima gegeten bij ons hotel. Gezellig!

In de vroege morgen kreeg ik van Hadi alweer een bericht of we weer met hun mee wilde voor de ceremonie. We hadden in eerste instantie met David en Danielle afgesproken, maar hun hadden opeens een andere tijd afgesproken met Hadi. We moesten dus keilang wachten op hun, terwijl Hadi en Honey met oom en tante ruim op tijd waren. Maatgoed met zijn alle naar de ceremonie. Hier ontmoette we ook de moeder, vader, oma, nog een aantal omes en tantes en nichtjes. Heel leuk allemaal! Het was nu veel drukker op straat, zoveel mensen! De meeste heel vriendelijk even een praatje. We mochten overal tussen staan om foto's te maken. En Hadi had zelfs aan de politie gevraagd of we voor de hekken mochten om foto's te maken. Zo leuk! De processie zijn hetzelfde als gisteren. Kettingen en slaan op de borst, onder getrommel en gebeden. Nog steeds indrukwekkend. We liepen in een straat waar een kameel en paard versierd stonden. We maakte hier wat foto's van tot ik tussen de trommelende mensen keek. Waren ze de keel aan het doorsnijden van een schaap en het bloed stroomde eruit. Ze hielden het spartelen van de schaap tegen door er op te staan. Het trommelen bleef aanhouden, er werd bloed op de trommels gesmeerd. Daarna was het voorbij. Klaar voor de bereiding.

De familie had besloten dat we wel bij hun konden lunchen. Met 6 man in de auto reden we naar het huis van de ouders van Hadi en Honey. Ook dit huis was mooi ingericht met klassieke stoelen. Ma en oma gingen de keuken in en maakten salades en rijst. Het plastic kleed werd uitgespreid over de vloer waarna het werd gedekt en we 'aan tafel' konden. Het eten was weer heerlijk! De groene drap groente was weer aanwezig. Welke ik erg lekker vind. En een soort linzen prutje. Ook de salades waren lekker. De mensen zijn ook zo vriendelijk, aardig, willen alles weten. We waren wat moe geworden en blijkbaar is het normaal dat ze dan een dutje aan doen. Dus wij op een slaapkamer op de vloer met dekens. Deur dicht en slapen. Maar bab en ik hadden de slappe lach om het geheel dus van slapen kwam er niet veel. Danielle was super moe dus die heeft even heerlijk gelegen. Ik moest echt super nodig plassen, maar Bab dacht dat dat niet kon. Toch ben ik gegaan, over de hele kamer lagen de mensen te slapen tot de keuken toe! Echt zo grappig. Daarna werd iedereen langzaamaan wakker.
Na een wandeling door 2 parken werd het tijd om te gaan slapen.

Barbara en ik besloten nog 1 dag te blijven zodat we nog de bezienswaardigheden konen zien in Shiraz en Persepolis. Hadi en Honey besloten dat ze dat ook wel wilden zien. Dus we spraken af voor de volgende morgen.
Danielle en David wilden perse vroeger vertrekken dan ons. Dus die gingen hun eigen weg.

Al vroeg zaten we aan het ontbijt. Ik wilde perse moskee Nasir al-Mulk zien welke glas in lood heeft. We liepen in sneltreinvaart naar de moskee, want we hadden om 9 uur alweer afgesproken met Hadi en Honey. De zon ging steeds weg, wat niet goed is voor de foto's. Maar wat een geluk, net toen we in de moskee gingen scheen de zon volop en kon je het prachtige glas in lood zien! Totaal geen spijt dat we hier nog een zijn gegaan! Nadat de zon zich niet meer laat zien gaan we weer verder.

Nog even snel geld wisselen en terug naar het hotel. Hier regelen we een nachtbus naar Yazd en pakken we onze spullen. Hadi en Honey staan ons op te wachten. Met de bus reden we naar een opstapplaats. Hier wachten we op Rami en Fatima die deze dag ook mee gaan. Met zijn zessen propten we ons in de auto. Op naar persepolis. In de auto aten we watermeloen pitjes. Die zijn echt super hard. Niet echt handig met eten, en we snappen waarom heel veel mensen slechte tanden hebben hier.

Bij Persepolis aangekomen besloten we de entree voor allemaal te betalen, als dank voor het meegaan en rijden. Maar deze blijkt voor Iraniërs slechts 50 cent te zijn. Persepolis wordt nog steeds elke dag ontdekt. Veel staat in de steigers en is veel is al gerestaureerd. Je kunt naar 2 graven lopen welke op een berg liggen. Deze geven mooi uitzicht en hebben mooie rotstekeningen. Al kun je er niet naar binnen.

Bij de moskee doen Hadi en Honey even hun gebeden. Daarna rijden we naar een restaurant in de buurt. We besluiten deze lunch ook te betalen. Maar ook al hadden we het duurste van de kaart, nog hoeven we maar 26 euro voor 6 personen te betalen! De lunch was lekker met kebab en aubergine. Rami en Fatima willen heel graag dat we bij hun gaan eten. Eigenlijk komen we daar niet onderuit. Maar we willen ook op tijd terug zijn voor de bus. Dus we gaven aan dat we om 20.00 uur terug in het hotel willen zijn. Dit was goed, als we maar kwamen eten!

We reden naar Naqsh-e Rustam welke vlak bij Persepolis ligt. Hier zijn graftombes uitgehakt met reliefs. Inmiddels is iedereen een beetje melig en komen de grappig spring foto's. We hebben super veel lol met zijn zessen en blijven maar springen. 1,2,3! Iedereen is uitgelaten vrolijk. We stapten weer in de auto, want er moest een dinner worden bereid. Onderweg stopten we om veel groenten te kopen. We zijn erg benieuwd naar het huis van dit pas getrouwde stel. Dit huis is wat moderner ingericht. Er staat een moderne bank en er is een prachtige keuken. Je kunt zien dat Fatima van koken houd. Vol enthousiasme begint ze aan de maaltijd. Wij kregen ondertussen granaatappels en ander fruit. En we moesten natuurlijk de trouwalbum zien. Hier blijkt tot onze verbazing toch wel blote jurken in voor te komen en geen hoofddoek te zien. Blijkbaar mag dit wel tijdens het trouwen omdat er dan alleen familie is. De foto's zijn professionele en echt prachtig. Ook de trouwvideo is heel mooi! Daarna was het eten alweer klaar. Spaghetti op zijn Iranees. Heerlijk! Ze had ook een heerlijke salade gemaakt.

Maar helaas het is alweer tijd om afscheid te nemen. Na een vlug bezoek aan de ouders van Fatima gaan we met de taxi naar het hotel. Hier pakken we onze spullen en vertrekken we naar Yazd. Met een hoofd vol herinneringen en een beetje weemoed denken we terug aan deze plek vol met fantastische mensen!

6 november Yazd

Onze bus kwam heel vroeg aan, om half 6. We lieten ons door een taxi chaufeur afzetten bij hotel Silk road. Deze staat erg goed bekend, maar wij voelden ons niet welkom. We werden met nee, vol weggestuurd maar kregen niet de kans om te wachten tot er mensen waren uit gechecked. We liepen naar een ander hotel, maar ook hier was het vol. Wel mochten we van de niet engels sprekende man blijven wachten. Om 8 uur zagen we nog geen beweging. We besloten dus naar hotel Kohan te gaan, welke door een Belgische mevrouw werd aangeraden. Hier bleken ze eerst geen plek en toen vanaf 12 uur, maar toen ineens wel plek te hebben. De heerlijke warme kamer was klein maar prima en schoon. Het hotel zag er leuk uit met een binnenplaats welke goed onderhouden was. De oude man bij de receptie was heel vriendelijk net als de 2 jongemannen.

Na een ontbijt gingen we de stad verkennen. Het is koud, maar met een paar lagen aan is het goed te doen. We bezoeken wederom een moskee, maar genieten vooral van de kleine steegjes. Een zoektocht naar een bazar levert niks op. Deze bleek er tot onze spijt niet te zijn. Bij Silk road hotel proberen we nog een vlucht te boeken, maar helaas. Dan maar een bus. Wat ook moeilijk blijkt, want alles zit vol. We kunnen nog bij 1 bus een plaats bemachtigen welke we dan maar boeken.

In de middag was ik echt zo moe dat ik even moest gaan liggen. Een paar uur later werd ik pas wakker. pff moe zeg! We proberen nog een logischere route te verzinnen zodat we de dagbus kunnen vergeten. Maar niks klinkt logisch.

We boekten een chauffeur bij ons hotel om de plaatsen Karanaq, chakchak en Meybold te bekijken. De Turkse Ezgi gaat met ons mee. Vrolijke meid!

We gaan met zijn alle naar een ceremonie in de moskee, maar we kunnen er niet veel van verstaan en is dus een beetje saai. De meiden die ons aanspreken zijn wel weer heel lief en vrolijk.

De volgende morgen staan we om 8 uur klaar bij de receptie. Ezgi heeft een beetje een Turkse klok en komt een half uurtje later. Ach geeft niet zo. Reza onze chauffeur maneuvreerde door de smalle straten naar de snelweg. Al snel rijden we langs hoge rotsige bergen. Onderweg maken we wat foto's. Kharanaq is een oud plaatsje gemaakt van leem. De achtergrond maakt het net een sprookjes geheel, omgeven door hoge bergen. We worden door een oud mannetje uitgenodigd in zijn boomgaard met fruit om granaatappels te eten.

Daarna rijden we door naar Chakchak (letterlijk drugdrup) Dit verlaten dorp hing het geloof Zoroastianisme aan. Een van de weinige in de omgeving. Nu is het een heilige plaats, welke druk bezocht is.

Na een lekker kopje thee met nootjes rijden we naar mini desert. Een hoop zand opgestuwd tegen de bergen. Barbara hadden hierom speciaal gevraagd zodat we ook wat natuur zouden zien. Op de berg zand mochten we onze hoofddoeken af doen en jassen uit. Geen islam hier volgens Reza! Het is heerlijk om op je blote voeten door het zand te lopen met de wind in je haren. We genoten van het uitzicht, maar ook hier kwam een einde aan.

In Meybold bezoeken we een kasteel, welke ook van leem is gemaakt. Het uitzicht is heel bijzonder! De rest van de bezienswaardigheden laten we schieten, we zijn allemaal moe. Reza bracht ons veilig terug.

De rest van de middag doen we boodschappen. We zijn allebei gek op noga, wat hier volop verkocht wordt. We slaan flink aantal dozen in, het kost dan ook heel weinig.

Uiteindeljk hebben we een nieuw plan van aanpak voor de volgende dag gemaakt. We hoorde van medereizigers dat er een bus bestaat van Esfahan direct naar het vliegveld. Wat ons een hoop heen en weer gereis zou besparen.

We besloten dus de nacht te blijven slapen en de eerste bus te boeken. Dit was geen probleem. Daarna moesten we het zelf weer uitzoeken, ze konden dat niet voor ons boeken.

8 november Esfahan

half 6. Buzz! De wekker ging alweer vroeg! Zonder ontbijt, met alleen wat droge kaakjes stapten we in de bus. Een rit van 5 uur zou ons in Esfahan brengen. Gisteren hebben we nog een laatste beetje geld gewisseld, zodat we nog wat dingen kunnen bezoeken.

We hebben deze stad nog niet helemaal kunnen bekijken dus we hebben nog een middag.

Om 12 uur kwamen we aan, gelukkig op het juiste busstation. Hier konden we nog 2 tickets voor de VIP bus naar het vliegveld regelen. De tassen zetten we in de opslag en we namen weer een taxi naar het plein. Hier aten we op ons gemak weer een broodje.

De bazar was nu wel geopend, dwalen door de steegjes keken we naar het koopwaar. Ik vond nog een paar mooie oorbellen. En we maakten nog wat foto's. We bezochten nog een moskee en een paleis. het paleis was zeker een mooie bouwstijl en ook de schilderingen waren mooi! We dwaalden nog wat rond over de straten voordat we besloten dat het tijd was om naar het busstation te gaan. De man zonder tanden was er ook weer, en na een leuk praatje gave we onze laatste klompen sleutelhanger aan hem. Dit vond hij zo leuk!

Van onze laatste centen kochten we nog meer dozen noga en andere lekkers. De VIP bus was er een waar je lekker languit kon liggen. Wel ging de motor steeds kapot, dus we moesten vaak stoppen. Ik merkte er niet veel van want ik kon best lekker slapen. Barbara had er dit keer moeite mee. Ruim op tijd kwamen we aan op het vliegveld. Hier herpakten we onze tassen zodat alle noga er zo goed en kwaad in paste, we gooiden nog wat overbodige rommel weg en we checkten in.

De douane duurde lang, het internet lag eruit, waardoor de paspoorten met de hand moesten worden ingevoerd. Uiteindelijk duurde het wel 1.5 uur! Ondertussen hadden we een leuk gesprek met een architect uit Azerbeijan. De tijd ging dus toch wel snel voorbij.

Maar helaas deze vakantie was alweer voorbij!

Wat vond ik ervan na de reis?

Positief: Waar zal ik eens beginnen? Land van de glimlach Thailand? Smiling coast Gambia? Nee hoor, vergeet dat allemaal maar, Iran: Het land van de glimlach, de meest vriendelijkste en gastvrije mensen. Gewone gezellige praatjes, oprechte interesse. De bevolking heeft mij het meest verrast, ontzettend vriendelijke mensen!

Hadi en Honey met hun familie in het bijzonder. Ontzettend gastvrij!

Verder is het land redelijk schoon en netjes. Kraanwater kon je op veel plaatsen gewoon drinken. Het eten is lekker, al ga je misschien de kebab in de restaurants vervelen.

De moskee zijn allemaal juweeltjes om te zien, prachtig inleg mozaïek. En ook de bazars zijn heel leuk om te shoppen.

Negatief:

Heb je dan toch iets negatiefs te vertellen over het land? Eerlijk zal ik zijn dat de bij de grensgebieden echt wel moet oppassen, het kan daar onveilig zijn. Maar dat was voor ons niet van toepassing.

En ja toch die hoofddoek op. Het jeukte en gleed steeds van mijn hoofd. Al zijn ze niet streng voor de toeristen, je moet je toch aanpassen.