Jordanie 2010

7 oktober tot en met 26 oktober

Een reis voor 3 weken door de landen Syrië, Libanon, Jordanië en Israel. Amman via

Bosra, Syrie 16 oktober

Na een nachtje in Damascus hebben geslapen onder een transfer visa namen we een bus naar Bosra. Gelukkig was Dario op tijd in Damascus gekomen en konden we met hem samen reizen naar Petra. Het ontbijt begon pas later, dus hadden we zelf eten gekocht. Maar heel lief van het hotel kwamen ze toch een eitje, mandarijn, thee en beleg brengen toen ze zagen dat we broodjes aan het eten waren.

Bosra staat bekend om het grote Romeinse theater wat nog redelijk intact is. De backpacks kunnen we bij de entree achterlaten. Het theater is imposant, zo hoog. Maar verder is er binnen niet zoveel te zien. Buiten ligt nog de oude stad, wel een ruïne maar toch wel even leuk om rond te kijken. Veel Korinthische zuilen. Ook nog een basiliek en moskeen, maar zover zijn we niet meer gelopen.
Met een microbus gingen we naar de stad Deraa. Wat duurde de bus lang! We besloten dan ook om de rest met een deeltaxi af te leggen. In de stad Deraa konden we een taxi nemen de grens over naar Ramtaa, Jordanië. Dario zag erg tegen de grens op omdat de heenweg bij hem bijzonder lang had geduurd. Het bleek dat hij een andere overgang had gehad. Die we nu namen was vrij rustig. De taxichauffeur hielp ons de officiële wandelgangen, waardoor het vrij vlot verliep. Vlak voor de grens had hij overal nog sigaretten verstopt, maar bij de grens hadden ze niks gevonden (of zochten niet zo goed).
Na de grens hadden we alweer een servicetaxi naar Amman. Ook deze rit verliep heel snel. Uiteindelijk waren we pas om half 7 in Amman. Hier vonden we gelukkig wel snel een kamer. Erika was doodop, waardoor Dario en ik samen gingen eten, geld gingen halen en we een taxi voor de volgende dag regelde.

Onderweg naar Petra

Om 6.30 uur zaten we al aan het ontbijt, want om 7 uur zouden we al opgepikt worden. De eerst stop was Madaba, waar een archeologisch park met mozaïek was. Was wel even leuk om te zien, maar verveelde al snel. Bij Mount Nebo was het wat heiig, dus ook daar waren we snel klaar. Daarna kwam de lang verwachtte stop: de dode zee. Zo benieuwd hoe dat nu echt voelt. Langs de randen zie je aangekoekt zout en zout kristallen. In eerste instantie merk je niks. Zodra je dieper loopt word je al snel omhoog geduwd. Zwemmen lukt niet, een beetje peddelen op zijn hoogst. Maar leuk is het wel! Gelukkig konden we daar douchen, want het is echt zout!

De volgende stop is ook vol met verwachtingen, Wadi Mujib. Hier konden we de siqtrail lopen. Dit kan zonder gids en duurt ongeveer 2 uur. We kregen een zwemvest aan, beetje overbodig leek me, maar 1 van ons heeft hem echt wel nodig gehad!
Eerst liepen we een heel stuk door een kloof. Prachtig getekende rode rotsen. Het water stroomde flink, maar kwam maar tot net boven de enkels. Op de bodem lagen stenen wat niet makkelijk liep. Al snel kwamen we bij een eerste watervalletje. Dario is ervaren klimmer en hij hielp ons dan ook vlot naar boven. De 2e waterval was ongeveer 3 meter hoog, schuin lopend. De stenen waren glad, en er hing een touw als hulp. Dario ging eerst kijken hoe het mogelijk was. Daarna was het Erika’s beurt. Maar bovenaaan gaat het fout. Ze slipt, valt naar links, zo in een gat. Ook daar stoomde veel water in. Onderin blijft ze even kopje onder en door de kracht van het water tolt ze in het water. Dario is in dubio, gelijk proberen eruit te halen, met het risico dat ze in paniek is en hem mee trekt of enkele seconden wachten, dan helpen. Maar mee dat hij het denk komt ze al in paniek naar boven. Gelukkig! Ze wordt door hem gekalmeerd. Dario gebaard naar mij dat ze ok is. En helpt haar weer naar boven. Vol verbazing staan we allebei als ze door wil gaan, ondanks dat ze nu wel veel hoofdpijn heeft.
Nog 2 watervallen, voor we bij de grootste komen. Het is echt pittig, als je dit niet vaak hebt gedaan. Je weet niet waar je je voeten moet zetten en het water is krachtig. Maar dankzij Dario met zijn engelen geduld en ok, soms ook zijn kracht komen we toch bij de grote waterval. Hiermee gaan we vol trots op de foto.
De afdaling is wat makkelijker, we kunnen vaak glijden wat veiliger is.

Na dit avontuur eten we brood gevuld met schapenvlees gehakt. Ik vond het weer heerlijk! Hierna volgen enkele stops voor het uitzicht. Mooie bergen, geitjes en schapen. Bij een kasteel Karak hebben we weer een stop. De buitenkant is wel mooi, maar binnenin vind ik er niet zoveel aan. Ook een andere kasteel kan me niet echt bekoren.
In Wadi musa zoeken we naar een hotel. Die van onze keuze is vol, de volgende is te duur, daarna hebben we beet. Maar bij het uitstappen blijkt dat Erika heel veel nekpijn en hoofdpijn heeft. Met veel moeite komt ze uit de auto en ploft op bed. Dario gebaart al voor een dokter. De pijn is zo erg dat ze instemt. Het hotel belt een dokter voor ons, die naar het hotel komt. Deze is er binnen 10 minuten. Inmiddels kon ze al even geen licht meer verdragen, ook is ze misselijk. De dokter vind dat ze naar het ziekenhuis moet voor nader onderzoek.
Hij brengt ons naar het vrouwenziekenhuis. Hier komt ze op de eerste hulp. Ze krijgt een xray en een ct scan. Hieruit blijkt dat er gelukkig geen letsels zijn. Maar dat neemt de pijn niet weg. Ze moet een nachtje blijven ter observatie. Ze wordt naar de intensive care gebracht als ter sprake komt dat Dario verpleger is op een intensive care. Ze is de enige patiënt die nacht. Gelukkig mag ik ook blijven, want ik ben best bezorgd. Via een infuus krijgt ze iets voor de pijn en misselijkheid. Gelukkig slaat deze wel aan, maar pijnlijk blijft het wel.

De volgende ochtend komt de dokter al snel weer kijken. Hij ziet dat het beter gaat, en ze mag gaan. Mits ze rust neemt. Ook krijgt ze nog extra medicijnen. Die avond komt de arts nog kijken of alles nog goed gaat. De arts had ook alles geregeld met de verzekering zodat ik daar geen zorgen over hoeft te maken.
Die dag doen we het rustig aan. Ik doe de was, Erika slaapt lekker nog wat. Dario zien we ’s avonds weer bij het eten. Helaas gaat hij morgen een andere weg dan ons. Helaas was hij een nachtje nog flink ziek van eten.

Petra 19 oktober

De bezienswaardigheid van Jordanië. Petra. Dit is een stad wat helemaal uit de rotsen is gehakt. Helaas zijn het nu voornamelijk ruines. Gelukkig kunnen we nog veel zien. Via een smalle Siq (rotskloof) kom je bij de national treasure. Een tempel. Van buiten bestaat deze uit zuilen. De rode kleur van de rotsen blijkt in de vroege morgen het mooist te zijn. Helaas missen we dat.
We volgen de menigte die uiteindelijk naar een bergpad leid. Geen idee waar we heen gaan, want geen bordjes zijn aanwezig. Bij navraag gaat het om het klooster, wat ook de moeite waard blijkt te zijn. Toch maar die berg op. Een helleklim van 1.5 uur brengt ons boven op de berg. Misschien was het ook slimmer geweest om dit niet midden op de dag te doen, want het kwik steeg tot ongeveer 35 graden. Uiteindelijk bereiken we toch het klooster. Die lijkt veel op de national tresaure, maar nu met een mooie uitzicht er bij. Toch wel erg de moeite waard. Naar beneden gaat gelukkig veel sneller. Helaas is de dag alweer voorbij en kunnen we niet nog meer van deze grote stad bekijken. Wadi rum 20 oktober

We hebben weer luxe gedaan en een taxi genomen. De taxi bracht ons eerst naar Wadi Rum. Een woestijn. Daar we beide al in Marokko in de woestijn hebben geslapen vonden we het niet nodig om hier nu weer een nacht te slapen. Maar een jeeptour is altijd leuk. Een korte rit brengt ons bij de man die de jeep bestuurd. We kregen 3 stops. Maar de eerste 2 zijn echt niet leuk. Een tempel net buiten het dorp, waar je ook lopend heen kon. En een bedouine tent waar je thee kon drinken. Hij was ook not amused toen we hem mededeelden dat wij niet maar hij ook geen thee mocht drinken. Daar zijn we tenslotte niet voor gekomen. Al gauw reden we naar een kloof. Helaas wordt deze gebruikt als wc, dus het stonk er en weer waren we snel uitgekeken. De uitzichten zijn nog het meest spectaculair. Wat een kleuren, voornamelijk rood. Dan die grillige bergen op de achtergrond. Heel mooi.
Bij een rode zandduin hebben we een korte fotostop gehad.

Hierna brengt de taxi ons naar de grens van Israel. Hier kunnen we lopend de grens oversteken.

Lees verder bij Israel 2010

Wat vond ik na de reis?

Ook in Jordanie ben ik slechts 5 dagen geweest. Toch maakte het meteen een grote indruk. Na de grens van Syrie was het al een ander land. Mooie heuvels, wat luxere huizen.
Zeker de route naar Petra is een aanrader. Je kunt het makkelijkst een taxi nemen om zo onderweg de mooiste plaatsen te zien.
Wadi mujib vond ik zeker een aanrader. heel mooi en avontuurlijk.
Het negatieve puntje is dat het echt wel duurder is dan je denkt. Petra had vlak na ons vertrek een verhoging van entree, wat nu dus al 50 euro kost.
Je kunt wel budget reizen, maar je moet heel goed opletten.
Ook van het eten heb ik weer gesmuld. De mensen zijn behulpzaam en vriendelijk. Zeker in het ziekenhuis waren de mensen erg behulpzaam.