Myanmar 2012

Yangon en Inle lake 18 november

Min gar lar bar! Welcome in Myanmar! Op het vliegveld in Yangon werden Anton (broertje) en ik vriendelijk begroet door de mensen van Air mandalay. Wanneer ze ons printje van onze boeking lezen werd er even druk overlegd. Er gaan wat mensen weg en we moesten maar even plaatsnemen. Ojee, is er iets niet goed? Veel kregen we er niet uit, dus afwachten maar. Wanneer de mensen weer terug zijn komt de aap uit de mouw. Onze vlucht is geannuleerd, maar we zijn overgeboekt naar Air KBZ. Helaas gaat de vlucht wel een paar uur later dan degene die we geboekt hebben. Maar bij navraag bleken alle andere vluchten al vol te zitten. Geen keuze dus.
We hadden onze euro's al gewisseld voor de Kyats op het vliegveld. We besloten dan maar Yangon te gaan verkennen. Een aardige taxichauffeur bracht ons naar Shwedagon pagode. Onderweg was ik nog even in paniek omdat ik ineens mijn euro's kwijt blijk te zijn. Gelukkig na een grondige zoektocht vind Anton ze weer. Pff opluchting!
Het was warm, maar toch beginnen we vol goede moed aan de trap. Bovenaan moeten we een entree betalen, daarna waren we vrij om rond te lopen. Overal blinken de gouden en glinsterstenen ons tegemoet. We zagen ook al snel dat de vrouwen hier in mooie longhi's lopen, een soort rok. Maar ook de heren hebben een herenversie aan. Ze zien er allemaal erg verzorgd uit. We namen onze tijd en maakten foto's en rustten lekker uit. We besloten uiteindelijk om nog naar Boyoke aung san markt te gaan. Eerst moest ik nog even naar het toilet. Na betaling kreeg ik een sleutel in mij handen gedrukt. Nouja zal wel. Bij de wc's bleek waarom. Je had een plasgoot, hurk wc's en jawel, een heuse westerse toilet voor de toeristen! Deze ging dus zorgvuldig weer op slot.
De markt bleek niet helemaal ons straatje te zijn. Druk, maar ook geen spullen die we graag zoude willen kopen. Onze hongerige buik vertelde dat het etenstijd was. Na een heerlijke bord nasi gaan we weer naar het vliegveld. Daar bleken we weer vertraging te hebben. Omdat we nu wel erg laat aankomen besloot ik ons geboekte hotel op de hoogte te stellen. Bij de naam Elizabeth wisten ze genoeg en ze zouden onze kamer bewaren. Gelukkig maar.
Na het inchecken was het weer wachten geblazen. Op een gegeven moment kwam er een vrouw naar ons toe dat we boven thee en sandwiches konden halen. We hadden inderdaad gezien dat er een restaurant zat. Zal wel. Maar nadat ze met nog meer mensen praatte die dezelfde sticker op hun t-shirt hadden als wij bedachten we dat het misschien gratis was bedoeld. En ja hoor ze kwam terug om ons te halen. Ja, we kregen gratis sandwiches en thee vanwege de vertraging. Daarna werden we snel aan boord geladen voor nog meer eten en natuurlijk onze vlucht naar Heho.
De vlucht duurde maar een goed uur en we konden uit de lucht al het grote land bewonderen. In Heho ontmoette we mensen met wie we een taxi konden delen. Een klein uur later stonden we voor Mingalar inn in Nyaungshwe, een klein plaatsje bij Inle lake. We konden meteen in onze kamer. Na een snelle douche besloten we wat te gaan eten. Al snel vonden we een leuk stalletje langs de weg die shan noodle soep aanbood. Heerlijk was deze! Daarna was de dag lang genoeg geweest en besloten we te gaan slapen.

Het ontbijt was inbegrepen dus we schoven aan een tafel. Lust u thee of koffie? Thee alstublieft. Wilt u lipton of zwarte thee? Doe maar lipton. Lust u een ei? Lekker. Wilt u een roerbakei, gekookt ei of omelet? Hmm lastig, doe maar een omelet. Lust u een pannekoek? Oke. Wilt u een gewone of met banaan? Jeetje nog meer keuze, doe maar banaan. Een kwartiertje later kwam het eten op tafel. Niet alleen een ei en pannenkoek, nee ook nog een portie fruit en een lekkere gefrituurde snack. Een omelet en een halve pannenkoek later zaten we dan echt vol. Echt een goed ontbijt!

We hadden voor vandaag een boot geregeld dus we gingen naar de pier. Hier stonden een bootsman en een gids ons op te wachten. Vol gas vaarden we naar het meer. Het was verrassend fris op de boot door de wind en doordat het weer er dreigend uitzag. Gelukkig hadden we een dekentje meegenomen.
We stopten al snel bij de vissermannen. Deze mannen vissen met zijn vieren. Ze hebben een kleine boot die ze staande besturen en met hun benen peddelen ze over het meer. Er worden netten gespannen waarna ze met bamboe stokken op het water slaan om de vissen op te jagen. Zo kunnen ze met zijn vieren de vissen weer binnen halen. Een slimme techniek.

De volgende stop was de 5 daagse markt. Deze markt verplaats elke dag naar een andere plaats. Dit keer een plaats halverwege het meer, Mrauk u. De gids bleef bij de boot terwijl we naar de markt liepen. De mensen waren volop bezig hun waar te verkopen. Groente, fruit en vlees, maar ook souvenirs voor de toeristen. Toch vond ik de markt erg leuk. De mensen waren heel vriendelijk met een grote glimlach op hun gezicht.
We vaarden verder naar een drijvende tuin. Door wier uit het meer houden ze deze op hun plek en is het meteen bemesting. Zo groeien er tomaten en vele andere groenten. De volgende stop was een sigaren verkoper. Kort werd er uitgelegd hoe een sigaar werd gemaakt, allemaal natuurlijke materialen en je kon het ook proberen. Ook een zilververkoper en een weverij waren korte stops. De weverij gebruikte de fijne draden van lotusbloemen. Deze werden met de hand gesponnen en daarna geweven. natuurlijk kon je deze producten ook kopen. Gelukkig waren ze niet opdringerig.
Een stop bij een pagode was niet heel erg de moeite waard, maar we konden wel even lunchen. En daar kwam de gids of we wilden lunchen. Nee hoor, niet nodig. Ja maar als jullie niet lunchen krijg ik geen gratis maaltijd. Ok dat is dan ook wel weer zielig. Dus zijn we toch maar naar een restaurantje gevaren waar we wat dronken en een salade namen. Zo konden hun toch ook eten. Deze constructie heb ik overigens al in meerdere landen gezien. Dus een gratis lunch voor de gids die weer klanten brengt bij een restaurant. Dit vind ik beter dan een commissie te betalen.
We vaarden door een dorp op water waar veel bedrijvigheid was. We moesten nog een heel eind varen naar Inn dein. Een gebied waar veel pagodes staan. We moesten nog een eind lopen voordat we er waren, maar het was wel mooi. Overal gouden en witte pagodes. Sommige waren ze nog aan het schilderen en waren nog van steen. Na een rondje te hebben gelopen gingen we weer naar de boot. Een lange boottocht brengt ons weer terug in Nyaungswe. We hadden een korte stop bij de jumping cat monastary, maar die waren met pensioen dus het waren luie katten geworden.

Kalaw 20 november

Jawel mevrouw, er gaan veel bussen vanaf de junction naar Kalaw. Geen probleem! Dit bleven vele mensen herhalen. Dus na een heerlijk stevig ontbijt vertrokken we met een tuktuk naar de junction. Daar aangekomen sprak een man ons aan over een jeep naar Kalaw. DAt wilden we niet, we wilden een bus. Die gaan niet op dit uur (9 uur). Nouja we wachten wel. Een half uur later nog geen bus. Ok we gingen overstag en stapten in de jeep. Voorin zit de bestuurder, daarachter is een stoort bak met een voorbank en daarachter 2 banken zijwaarts. Alles zit bomvol geladen met mensen, dieren en andere produkten. We kregen de voorbank. Maar zodra Anton ging zitten voelden we al aan dat dat hem niet ging worden. Benen in de nek, en hij kon niet rechtop zitten. Hm 2 uur is dan wel erg lang. Ik zag dat er achterin een plekje was. Verhuizen dus. Ook ik ging daarbij zitten. Maar al snel moesten we onze voeten lichten en werden er dozen geplaatst. Ok, dit zit niet lekker. Nog maals moesten we onze voeten lichten, nu met zakken wat vreselijk stonk. Al snel besefte ik wat de stank was. Vis. En nog sneller hadden we door dat deze vissen nog leefden! Ze spartelden wild in de zakken happend naar hun laatste restjes lucht. Beide gingen we bijna over ons nek om het leed wat die beestjes hadden. Hier ga ik niet in zitten hoor, zei ik tegen mijn broertje. We gaan wel ons geld terugvragen en zien wel hoe we in Kalaw komen. De mannen van de jeep wilden niet dat we weer gingen, maar voor geen goud ging ik weer bij die vissen zitten. Na een kleine tip werden onze tassen van het dak geladen.

Al snel liepen we verloren rond en kwamen er weer mensen vragen waar we heen wilden. Een jongen wilde wel taxichauffeur spelen. Zijn auto bleek een gewone station te zijn, helemaal goed. Ook was de prijs de helft van wat je betaalde in Nyaungswe dus hebben we dit maar gedaan. De rit was maar 1,5 uur langs rijstvelden. Een fixe regenbui kregen we ook ons dak. Wederom waren we blij dat we niet in de open jeep zaten.

In Kalaw hadden we een kamer in Winner inn geregeld. Na weer een overleg kregen we een sleutel waarna we naar onze kamer gingen. Een deur stond open, dus we dachten dat onze kamer was. Het regende nog steeds, dus de geplande trekking lieten we even aan ons voorbij gaan. Na een paar uur was het weer droog. Een leuke markt bracht nog wat vertier. Het stonk er wel, maar de vrouwen waren mooi gekleed en er lag genoeg waar om te fotograferen. Ook het eten in een restaurant smaakte ons prima.
Bij het hotel bleken we in de verkeerde kamer te zijn gegaan, het was de kamer ernaast. Geen probleem, spullen pakken en verhuizen. Deze was wel iets minder lux. Voor de volgende dag regelde we kaartjes met de bus naar Bagan. Een rit van een uur of 7.
Maar helaas, de kip die zo lekker smaken kwam in de nacht weer opspelen. Overgeven en diaree. Ook Anton moest naar de wc dus het was om de beurt. Ik bleef maar misselijk dus slapen ging moeilijk.

Bagan 21 november

Een beroerde nacht, maar toch proberen te ontbijten. Bij navraag was het te duur met een taxi, dus werd het de bus. Pff dat werd een rit! De vrouw waar we hadden geboekt was heel lief en liet ons voorin zitten en gaf aan dat we de chauffeur altijd konden stoppen. En ja hoor, daar gingen we door de prachtige bergen. s- bocht hier, haakse bocht daar. Dit was echt niet goed voor de maag. Gelukkig konden we alles binnen houden. Een droge evergreenkoek bracht een beetje rust en na een uur of 2 waren we de bergen uit. Daarna ging het iets beter. Ongeveer 7 uur later stonden we in Nyaung U, Bagan. Hier hadden we bij New park hotel een kamer geboekt. Ook hier was alles keurig netjes geregeld. Maar helaas viel de kamer tegen. Erg vieze badkamer, alles lekte, van wc tot douche. Dit veroorzaakte grote schimmelplekken. De wc trok niet goed door, maar dat werd netjes gemaakt. Misschien hadden we pech met de kamer, maar dit hadden we niet verwacht.
We bleken bij een leuk straatje met restaurants te zitten. Er zaten niet zoveel mensen, maar het eten was prima.

Na een stevig ontbijt regelden we fietsen om de streek van bagan met al zijn pagodes te ontdekken. De asfaltweg was prima te doen, al voelde we de zon al flink branden. We kwamen al snel heel veel pagodes tegen. Bij sommige was het heel druk met toeristen, bij andere waren we alleen of met een handjevol mensen. Al snel bleek: Wat een bijzondere plek!
De kaarten die we hadden stelde niet veel voor, vaak stonden de kleine zandpaadjes nergens getekend. We reden dus maar op gevoel. Wanneer we bij een pagode waren en we erop mochten konden we ver uitkijken, dan keken we wat onze volgende plek was waar we heen gingen fietsen.
Het was om 12 uur al bloedheet, de zon brandde flink. Gelukkig werden op sommige plekken water en cola verkocht. Maar eten zagen we nergens. Bij een pagode die ver weg lag was maar 1 meisje. Zij reisde alleen. Op dit moment is het lastiger zei ze omdat veel accommodaties vol zitten. Ze reist dus veel 's nachts, maar die bussen zijn zo verschrikkelijk koud. Ook ontmoetten we een Belgisch stel, van hun leren we dat Belgen echt wel zuiniger zijn dan Nederlanders, want ze dingen zelfs af op de cola in het restaurant. Waarna we deze gewoonte overnemen en we standaard ook afdingen op cola. Een leuk weetje is dat coca cola nog maar enkele maanden te verkrijgen is in Myanmar (sinds september 2012)
Aan het eind van de dag gaan we naar Swe san daw pagode. Deze is erg hoog en vandaar kun je de zonsondergang bekijken. De trap was heel stijl, ook waren we niet de enige. Busladingen vol weren er afgezet. We vroegen ons af als er nu zoveel mensen zijn, waar eten die mensen dan? Want het is echt heel erg rustig in het straatje waar wij slapen.
Helaas verdween de zon achter de wolken en was het niet zo'n mooie zonsondergang. Snel fietsten we weer terug, want we hadden geen licht op onze fietsen.

Ook voor de volgende dag gaan we na een lekker ontbijt weer fietsen. De zadelpijn is nog goed te voelen, maar we proberen nu wat meer asfalt te volgen. Eerst fietsten we naar oud Bagan. We verwachten een heus dorp, maar daar is niets meer van over. Bij de waterkant maken we wat foto's, en we belanden uiteindelijk bij een museum. Deze was wel interessant, maar ik had het zo warm en was zo moe dat ik in de aircokamer ben gaan zitten. Anton heeft het museum bekeken terwijl ik bij de airco kamer de maquette van het paleis bewonder.
We besluiten bij de waterkant te eten, maar eerst nog een paar pagodes die langs de weg liggen. Bij een van die pagodes verkopen ze zeer goedkope zonnebrillen. Dus Anton slaat zijn slag en koopt er een paar. Afdingen lukt niet, maar het is dan ook echt goedkoop. Bij de waterkant nemen we een lekkere soep, daarna fietsen we naar het paleis. We lijken de enige zijn, terwijl het best mooi is.
We hadden nog wat tijd over, waarna we besluiten een mooie pagode op te zoeken voor de zonsondergang. Op een gegeven moment ziet we er een in de verte, die te fietsen lijkt. We moeten natuurlijk oppassen dat het na zonsondergang niet te donker is, omdat we anders niks meer zien zonder licht. Via een zeer smal en begroeid pad komen we bij de pagode. Hier zijn nog enkele andere mensen. We kunnen de zonsondergang goed zien en in alle rust genieten we ervan. Vlak voor hij helemaal ondergaat fietsen we het paadje weer terug.
Die avond vinden we een leuk klein restaurantje met een heerlijke tomatensoep, vers gemaakt!

Mandalay 24 november

Een busrit van 7 uur zou ons in Mandalay brengen. Na een dutje bleken we er al te zijn, slechts 5 uur! Onderweg zagen we nog mensen de asfaltweg maken. Stenen worden gehakt en zorgvuldig geplaatst, teer erover en voilà: asfaltweg! Of dit zo goed is voor de gezondheid laat ik maar te wensen over.
In de bus zaten mensen die ook naar hetzelfde hotel dan ons gingen. ET hotel. Slechte verhalen gehoord, maar ik vond het prima. We besloten naar een teakhouten tempel te gaan. Een taxi zouden we zo vinden, toch? Toch...? Een half uur later: Of niet? Nee dus. Beetje navraag kwamen we er achter dat deze stad erg weinig taxi's heeft. Een man op zijn motor wilde ons wel brengen. Vol gas gaf hij gas toen we allebei achterop zaten (op 1 motor ja...) Maar gelukkig kwamen we veilig aan. Deze tempel was bijzonder. Niet alleen doordat hij bijna alleen van hout was, deze was erg mooi bewerkt! Vele fijne details van allerlei poppetjes en bloemwerken.
Een korte wandeling bracht ons bij een andere tempel. Hier werd Anton aangesproken door een monnik die zijn engels wilde leren.
We wilden de zonsondergang zien vanaf Mandalay hill. Vol goede moed begonnen we op blote voeten aan de steile klim. Blote voeten ja, het is een tempel en daar mag geen schoeisel gedragen worden. Ik weet niet hoeveel traptreden het waren, maar een klein uur later stonden we bij het uitzichtpunt. Een prachtige zonsondergang met een uitgestrekte stad onder ons waren al die traptreden wel waard. Gelukkig ging naar beneden een stuk makkelijker. Een taxi was hier minder moeilijk te regelen. Daarna liepen we naar een straatje vlak bij waar we sliepen. Hier zijn veel buffetrestaurants die ik wilde proberen. Een bord vol voor 3 euro. Ik zeg, goede deal! Zo kon ik van alles proberen van al dat lekkere eten.

Ook het ontbijt in dit hotel was prima. Niet zoveel als Mingalar inn, maar toast, ei en fruit doen hun werk goed in de ochtend. Met het franse stel waarmee we gisteren aankwamen hadden we een taxi geregeld. Een dagje regio Mandalay. Enkele stops bij winkels waren we al snel zag en we zagen ook dat gangnam style ook in Myanmar was doorgedrongen. Nee de stop bij etende monniken zou een hoogtepunt worden. En zo dachten vele andere toeristen ook... We gingen naar een plaats waar veel monniken zijn. Van giften van andere mensen krijgen hun een maaltijd. Deze wordt op gezette tijden genuttigd. Maar wat een aapjes kijken was dit zeg. De stroom monniken komen langs met hun bedelmand. Ze krijgen rijst en ander etenswaren aangeboden. In de zaal eten ze dit gezamenlijk op. Maar de toeristen die rijendik staan opgesteld laten totaal geen respect voor deze mensen zien. Ze gaan tussen ze staan om maar een foto te maken. Er wordt vriendelijk verzocht alleen op de stoep te blijven staan, maar daar houden mensen zich niet aan. En het ergste vond ik dat de mensen hun camera's aan andere mensen gaven om in de zaal foto's te maken. Sommige mensen mochten op onverklaarbare redenen in de zaal foto's maken. Interessant om te zien, maar ik voelde me door de manier waarop totaal niet op mijn plaatst en zeer overbodig.
Gelukkig was de volgende stop leuker. De U bein brug. Een zeer beroemde brug van 1,2 km is volledig van teakhout gemaakt. Hier en daar zijn wel restauraties gedaan, en zouden ze ook nog restauraties moeten doen, maar dit is wel een unieke constructie. De smalle gammele plankjes maken het lopen niet makkelijk. De hitte van de zon maakt het er niet makkelijk op. Ik heb het dan ook snel gezien en besluit te wachten. Ook de andere drie komen weer terug. Genoeg gelopen.
Na een autoritje komen we aan in Saigan. Nouja aan de overkant. Hier moeten we eerst eten. Ja zo'n beetje moeten, ook hier krijgt de gids een maaltijd. Echt honger hebben we niet dus we bestelden samen een fried rice. Daarna moesten we met een bootje naar de overkant. Hier stonden rijen vol met horscarts die je kunt huren om je te laten rijden. Daar had ik nu totaal geen zin in, het leek ook vrij dichtbij allemaal. We liepen dus naar de eerste pagode gevolgd door een zeer opdringerige horsecartrijder. Man, wat was die irritant. Die bleef ons maar volgen. Nadat we de pagode binnen gingen gaf hij het op. We liepen nog een heel stuk verder, maar ik kon niet meer door de hitte. We bedachten ook dat het waarschijnlijk nog meer pagodes waren, en die hadden we wel genoeg gezien. Wij liepen lekker terug om te genieten van een cola bij een restaurant. Uiteindelijk kwamen de fransen ook weer terug.
Bijna was de zonsondergang. Het spektakel van deze regio werd het beste bekeken van een boot voor de U bein brug. Daar gingen we dus weer naartoe. Na even aarzelen nemen we toch een bootje. De kosten zijn nu heel hoog, maar het is wel erg toeristisch. Toch wil ik graag de foto's die je ziet in tijdschriften de brug met daarachter de zonsondergang. En die hebben we op haar best gekregen! Prachtig hoe langzaam de zon wegzakt met dit unieke bouwwerk. We genieten echt volop, maar helaas is het alweer snel voorbij en wordt het donker. De taxi brengt ons weer terug. We hebben nog tijd om een maaltijd te nuttigen in een buffet restaurant, waarna we met de bus naar Yangon moeten gaan.

Yangon

De nachtbus is al niet echt favoriet. Ja het bespaard een overnachting, scheelt ook tijd. Maar we hadden al snel door dat dit niet ons favoriete ritje zou worden. Het busstation van Mandalay is overvol en zeer druk. Vind de juiste bus maar eens! De taxichauffeur bracht ons gelukkig bij de goede bus. Deze was nog compleet leeg, maar ze hadden het compartimetn waar de tassen moeten onder de bus al helemaal volgestouwd met troep, scooters, stenen, kisten noem het maar op, het lag er! Een jonge dame bracht ons naar onze zitplaatsen, en ook daar werd alles vrolijk nog verder volgestouwd. We hadden een beetje een luxe bus verwacht, maar helaas bleek dit de goedkope versie te zijn. Smalle zitplaatsen en flink verwaarloosd. Geen ruimte voor je benen. Nouja soit. We zagen al bussen voorbij komen met prachtige sneeuwlandschappen voorbij komen. Dus we voelden al aankomen dat de airco vast op standje vries zou komen te staan. We hadden gelukkig de fleece dekens meegenomen van het vliegtuig, en die kwamen zeer goed te pas.
Na vertrek ging de airco op 0 graden. Gelukkig hadden we na 1.5 uur een plaspause. Anton was zeer misselijk door het gehobbel van slecht geladen bus, dus frisse lucht was gewensd. Na zo'n 6.5 uur waren we eindelijk in Yangon. Een extra stop hadden ze niet nodig geacht, terwijl ik graag nog even had willen plassen. Dus dat werd nog lang ophouden. Yangon 26 november

Een lange nacht gehad en een vroege aankomst. Om half 7 stonden we bij Motherland inn 2. De kamer was nog niet klaar, maar we konden wel ontbijten. Dit ontbijt had zelfs cake wat lekker smaakte. Ook hadden ze wel een bed in een dormkamer waar we gebruik van mochten maken. Al snel was ik weggedommeld om een paar uur later wakker te worden. Toch nog even lekker gerust.
Tja Yangon hadden we al wel gezien. Een vieze stad met open riolering. En de belangrijkste bezienswaardigheden hadden we wel gezien. We hebben wat in straatjes rondgedwaald, maar echt boeien kon het ons niet. Een lekker ijsje van de supermarkt bracht wel wat verkoeling, en ook eten van een indiaas restaurant was prima te eten. Toch hadden we het wel gezien en besloten we lekker te rusten in het hotel. De volgende dag hadden we vroeg een vliegtuig naar Bangkok, dus vroeg slapen was ook wel erg fijn. Wat vond ik ervan na de reis?

positief:
- land van de glimlach is niet Thailand maar Myanmar! De mensen zijn erg vriendelijk en er kan altijd een glimlach vanaf.
- mooi natuur bij Inle lake maar ook de oude pagodes bij Bagan was sprookjesachtig.
-ondanks dat er vrij veel toeristen zijn merk je er vaak niet veel van, in Bagan kun je nog alleen op een pagode staan.

Negatief:
- lastig dat er geen ATM's zijn, cash geld bij je dragen is niet fijn. Note: inmiddels zijn er in de grotere steden ATM's aanwezig en kun je met een Nederlandse bankpas geld pinnen.
- door de vele opkomende toerisme moest ik alles van te voren plannen, hotels met name. Daardoor konden we niet afwijken van onze schema, wat we graag hadden gedaan bij Inle lake. Hier hadden we nog wel willen blijven.
- De nachtbustijden waarbij je in de zeer vroege ochtend (bijvoorbeeld 4 uur 's ochtends) aankomt zouden ze moeten veranderen. En waarom moet in vredesnaam de airco op standje vries??