Copacabana, Titicaca lake en Isla del sol

Vanuit Peru, Cusco reis ik met mijn broer Anton naar Bolivia. De reis duurt in totaal 1 maand.

2 mei

Ijs- en ijskoud was het in de bus! We hadden plaatsen vlak bij de trap waaronder de wc is, dus door de geuren en de kou heb ik niet lekker geslapen. In Puno moesten we 1.5 uur wachten tot de bus weer verder ging. Daarna duurde het nog zo’n 2.5 uur tot aan de grens. Hier hadden we vaak al mooi uitzicht over het Titicaca meer. Het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Na de formele grens was het nog maar een paar kilometer naar Copacabana. We zagen al wel dat het erg druk was op straat en tijdens het zoeken naar een hostel was er muziek en werd er gedanst. Bij de eerste 2 hostels hadden ze wel plek, maar we wisten niet zo goed wat de gangbare prijs zou zijn. Dus na nog een paar die wel allemaal vol waren besloten we naar de 2e terug te gaan. En dat was een slimme zet, want we hadden de laatste 2 bedden in een slaapzaal. De eigenaresse vertelde ons dat er een groot feest was in de stad en dat het daarom zo druk was. We deden even snel een handwasje waarna we onze camera pakte om ons tussen de feestgangers te begeven. De mensen waren super vrolijk, mooi gekleed en er werd overdadig alcohol gedronken. We kregen vaak aangeboden. We hebben met verschillende mensen gepraat, het feest was ter ere van Jesus en het bier moest je aannemen omdat het anders onbeschoft was. Maar je mocht het dan wel leeggieten op de vloer. Het was in elke geval erg gezellig!Ons diner aten we op een dak teras met uitzicht over het meer. Het koelde erg snel af in de avond!

Omdat we veel te lang op het feest zijn blijven hangen en de toerbureau's gisteren avond dicht waren, moesten we er nu vroeg uit om een toer te gaan boeken. Dat was gisteren avond niet meer gelukt. We kozen voor het noordelijke gedeelte van Isla del Sol. Een boottocht van 2.5 uur bracht ons daar. Op de boot was het koud, maar wel gezellig met Amy uit Zuid Afrika en Fransica uit Portugal. Met hun liepen we de route naar de ruïnes. Een mooie route, wel met veel klim en daalwerk. maar de route was goed te doen. De mooie uitzichten maakten het goed. De inca ruime vond ik na al die mooie bouwwerken in Peru niet zo interessant. Om op tijd weer bij de boot te zijn moesten we snel weer terug. We liepen nog even rond in het dorpje en we hadden eigenlijk spijt dat we hier geen nacht verbleven. Het zag er zo mooi en vredig uit. Terug in Copacabana hebben we met zijn vieren hamburgers gegeten. We besloten nog deze avond een bus naar La Paz te nemen. Maar na het eten bleek dat nog niet mee te vallen. De feestvierders bleken ook naar huis te willen dus het was zoeken naar een plaats in een bus voor een schappelijke prijs. uiteindelijk konden we nog ergens 3 plaatsen krijgen. (Fransisco ging naar Peru) Om bij La Paz te komen moest de bus en al over het meer met een ferry. Helaas was het donker dus zagen we niks. Ik moest ook nodig naar de wc dus toen onze boot aankwam rennen naar een wc, want de meeste chauffeurs hebben niet het geduld om op laatkomers te wachten. Gelukkig had ik tijd genoeg. We kwamen laat aan in la Paz. Amy wist een hostel, maar die bleek geen plaats meer te hebben. Het volgende hostel lag om de hoek, dus daar liepen we heen. Hier waren de mannen en vrouwen gescheiden in de dorm, maar ik vond het allang best.

La Paz

Ik werd wakker met hele zere lippen. Ik bleek niet alleen een koortslip te hebben maar mijn lippen waren heel erg opgezwollen en dik. De huid was overal gebarsten en deed zeer. Koelen met water hielp niet echt, dus smeren met labello. Maar dat hielp ook niet echt. Anton en ik liepen naar een leuke markt. De stad doet al meteen leuk aan. Groot, maar klein genoeg om toch veel te zien. Bij de heksen markt zagen we Amy nog. Die ging ineens met spoed naar huis. Haar vlucht ging eerder dan gedacht. We gingen met haar nog op souvenir jacht en ook wij keken meteen naar de leuke oorbellen en kettingen. Daarna hebben we nog erg veel gelopen. Bij een tourbureau kochten ween vliegticket naar Sucre. Dat bespaarde en hoop tijd en was niet eens zo duur! Mijn tas viel hier zachtjes op de grond, precies met de hoek van de lens. De filter was gebroken, net als de lenskap, die was ook kapot. Bij het tour bureau wisten ze wel een plaats waar ik een nieuwe kon kopen. met een shuttle bus gingen we daar heen. De straten waren ingedeeld naar gelang wat er werd verkocht. In deze straat was het audio, video en fotografie. Dus alles wat je nodig had voor je camera en dergelijke kon je hier kopen. Uiteindelijk heb ike en filter kunnen bemachtigen. Dus dat was wel fijn.
Als afsluiter namen we een skilift naar een uitzichtpunt. Het uitzichtpunt bleek er uiteindelijk niet te zijn maar vanuit de lift zag je wel goed dat de stad precies tussen de bergtoppen in lag. Prachtig uitzicht!

De volgende morgen werd ik spontaan erg laat wakker en had erg diep geslapen. Echt heerlijk! Anton zat al te wachten bij het ontbijt en we besloten vandaag naar de maanvallei te gaan. Bij het hostel gaven ze aan dat je makkelijk met de shuttle bus kon gaan. Maar omdat er demonstraties waren was de weg geblokkeerd. We besloten dus eerst maar weer souvenirs te gaan shoppen. Daarbij vonden we een leuk museum wat uitleg gaf over de coca. Klein maar erg interessant! We mochten wat coca proberen te kauwen, maar echt lekker was dat niet. Je voelt wel een lichte verdoving in je mond.
Uiteindelijk was de weg weer vrij en konden we een shuttle naar de maanvallei nemen. De bus deed er zo’n 45 minuten over. Het natuurgebied is klein, maar wel bijzonder. Door erosie zijn er soort torens van klei en zandsteen ontstaan waartussen ze een wandelpad hebben aangelegd. De route neemt ongeveer 45 minuten in beslag. Het is hier erg rustig en je hebt mooie uitzichten.

Sucre en Potosi

5 mei Sucre

Met de shuttle bus gingen we naar het vliegveld. Het vliegtuig deed er maar 45 minuten over, dus we stonden zo in Sucre. Hier konden we ook weer met de bus naar het centrum. We vonden een leuke accomodatie. Het zonnetje scheen en wij gingen naar de markt. Hier was het niet zo druk, maar er was genoeg te zien. We kochten wat groente om zelf te koken. Sucre zelf is op zich wel leuk, maar ik had hogere verwachtingen. Jammer! We besloten de volgende dag weg te gaan. Het stadje is niet zo groot en we hadden het wel gezien.

6 mei Potosi

Op het busstation moesten we even zoeken naar een bus naar Potosi. In eerste instatantie wilde we deze plaats overslaan maar omdat je er toch langs komt leek het ons wel leuk om even te kijken. De rit er naar toe was er een met oponthoud. Er was een protest waardoor de weg geblokkeerd was. De buschauffeur was het er niet mee eens dus die werd boos en reed uiteindeljk toch door. De stad Potosi ligt op 4090 meter hoogte en claimed daarmee de hoogste stad van de wereld te zijn. Ik weet in elk geval dat de stad bekend staat om het delven van zilvererts. Je kunt hier ook een bezoek brengen aan een zilvermijn, maar omdat ik zelf een beetje claustrofobisch ben en omdat de omstandigheden van de werknemers slecht zijn besloot ik deze tour niet te nemen.We vonden een leuk hostel met heerlijk warm water! Dit konden we wel gebruiken want het was hier echt koud! Een langzame voorbereiding op Uyuni, want hier zou het nog kouder worden! Het stadje zelf vond ik wel weer leuk. Er was een gezellig plein en ook de markt was weer leuk. We kochten hier cocabladeren voor de hoogte in Uyuni. Of dit hielp of het langzame stijgen tijdens de reis, maar we hebben op wat benauwd na geen last gehad van de hoogte.
Maar ook in deze stad waren we snel uitgekeken. De volgende dag wilden we toch doorreizen naar Uyuni.

Uyuni tour

Vrijdagmorgen na een ontbijt in het hostel met de taxi naar het busstation. Tot nu toe was de prijs altijd per taxi, dus toen de taxichauffeur de prijs noemde gingen we uit van een prijs voor 2 personen. Toen we aankwamen op het busstation en ik betaald had stapte hij uit waarom Anton niet betaalde. In mijn beste spaans legde ik uit dat de prijs voor 2 personen was. En als de prijs per persoon was geweest dat hij dat moest zeggen. Natuurlijk kreeg je zo’n welles nietes spelletje. Maar omdat we duidelijk de prijs hadden gevraagd bij het instappen wilde ik niet meer betalen. De man ging uiteindelijk weg. Daardoor was het even chaos en boekten we bij de eerste de beste een busticket naar Uyuni. Ook weer niet opgelet dus dat was meteen de oudste bus van het station. Nouja we doen het er maar mee. De rit ging redelijk snel voorbij. In Uyuni ging het zoeken naar een accommodatie nog niet echt vlot. Het is daar duidelijk overpriced. Het stoffige dorp zier er ook niet leuk uit en de tour die we wilden boeken bleek duurder dan gedacht. We moesten hiervoor pinnen wat uiteindelijk gelukkig wel lukte. Na lang denken besloten we doe goedkoopste tour te boeken. Bij de vorige tours bleek altijd dat je toch hetzelfde ging doen en wat er beloofd werd toch niet werd nagekomen. We gingen er dus vanuit dat we geen goed eten kregen, de gids geen woord engels sprak (een engelstalige gids kost het dubbele…) en de ‘luxe’ accommodatie basic zou zijn. We kozen voor een drop of bij de grens van Chili met de bus naar San Pedro de Atacama. Zo konden we in plaats van backtracken door Bolivia nog wat nieuwe dingen zien in Chili voordat we weer naar Peru terug gingen.

za 9 mei
Nee he! een zere buik en diaree. Het zal toch niet! Maar gelukkig snel wat bananen gekocht en diaree pilletje dan zou het moeten lukken. De tour vertrok pas om 11 uur, dus ruim de tijd om te ontbijten. Met ons in de jeep zaten Liam uit Whales, Umberto met dochter Carla en neef Nico, uit Bolivia. Onze gids sprak verassend goed engels! Wat een geluk! Eerst reden we naar het kerkhof met treinen. Dit was interessant. maar ik kon niet wachten om naar de zoutvlakten te gaan. Als snel zagen we de witte vlakte in zicht komen. Wauw! zo gaaf! Samen met de gids verzonnen we leuke trucfoto’s die je hier goed kunt maken. Door het felle zonlicht moest je hier wel een zonnebril dragen. De wind maakte het wat fris, maar dat weerhield ons niet ervan om te lunchen midden op de zoutvlakte! Het eten was verassend goed met lamavlees. We reden naar het kaktuseiland. Hier staan cactussen van honderden jaren oud. Daarna moesten we nog 2 uur door prachtig landschappen rijden om bij onze accommodatie te komen. We hadden wel een privé kamer met gedeelde badkamer. Gelukkig geen diaree meer! Kamer was wel ok.Ook het eten hier was weer lekker, al had het toetje een vreemde smaak. We probeerde nog foto’s van de sterren te maken die je hier erg goed kunt zien, maar ik vond het echt te koud.

Uyuni tour deel 2

zo10 mei
Om kwart voor 7 stonden we op en kregen we ontbijt. Dit was prima. Nico had de deur per ongeluk op slot gedaan (dit gaat met een knopje in de deurknop) maar de accommodatie had geen sleutel. Na een poosje proberen met haarspeldjes en ijzerdraad besloten ze het toch open te slijpen. Hierdoor vertrokken we uiteindelijk te laat.

Na een uur of 2 hadden we de eerste stop. Het hoogste punt van deze dag zo’n 4300 meter. Op d achtergrond lagen besneeuwde bergtoppen en vulkanen. Het was koud en het waaide hard. Toch moest ik plassen, dus gauw achter een rotsblok. We reden door over de smalle gravel weggetjes naar Laguna Negro. Vanaf boven leek het meer net zwart. Alweer moest ik plassen en ik liep naar beneden omdat daar een rots was. Maar naar boven ging het niet zo makkelijk, bekaf en bij elke stap leek het of er geen einde aan zou komen. Toch de hoogte denk ik! We begonnen maar te kauwen op coca om verdere problemen te voorkomen. Hierna reden we naar een volgend meer.
Op een afstand zaten er flamingo’s! Het meer was gedeeltelijk bevroren, zo koud was het! De mooie weerspiegeling van de bergen gaf gave foto’s. Ook op het volgende meer, laguna blanco lag ijs. Dit meer was wittig door de zout afzetting. Weer een mooi meer! Hier hadden we een lunch met heerlijke kip milenesa. Ook de salada smaakte goed! Het landschap werd droger en droger her en der groeiden nog wel bossen. Maar uiteindelijk bleef een laag zand over. Hier zijn vreemde rotsformaties waar we onszelf mochten uitleven. Klimmen en klauteren! Dat ging nog wel, maar naar beneden was een stuk lastiger! Ik moest springen, maar het was hoog! Uiteindelijk hielp Umberto mij naar beneden. Het laatste meer was Laguna Rojo. Dit meer was het rood! Prachtige achtergrond met besneeuwde bergen en als toetje zaten in het meer heel veel flamingo’s! Het waaide heel erg en het was koud, maar toch bleef ik maar foto’s maken en de flamingo’s goed bekijken. Wat een mooie sierlijke vogels.
Onze accomodatie lag op ongeveer 4500 meter. Het was nu al koud, dus ik vreesde de nacht. De accommodatie was erg basic. We sliepen met zijn zessen op 1 kamer. Er was geen douche en maar twee wc’s voor zo’n 40 mensen. Water was er bij een simpel kraantje ergens halverwege de gang, er was geen putje. Ik had al gezien dat we maar 4 dekens hadden en het gaat echt koude worden! Ik had gelukkig een thermolegging bij me, maar dat zal niet veel helpen. Het eten was echt beneden de maat. Spaghetti met uiensaus en een beetje tomaten. Ik at tot ik geen honger gevoel meer had, maar onze groep had weinig op. Ondertussen dronken we coco thee om niet ziek te worden. Veel mensen kregen heel erge hoofdpijn, maar wij gelukkig niet. Er was eventjes stroom waarbij iedereen zijn telefoon of batterijen probeerde op te laden. Uiteindelijk gingen we vroeg naar bed omdat we al om half 5 op moesten staan. Umberto was zo lief om een deken aan ons te geven. Ze hadden een slaapzak waardoor hun een deken konden missen. Zo lief! Maar helaas hielp het niet echt. Echt zo koud! Het duurde dan ook lang voordat ik sliep en ik werd erg vaak wakker.

Om 4 uur in de ochtend gaf ik het op en begon alvast alles klaar te maken voor vertrek. Langzaam werd iedereen wakker. het nadeel van zo hoog zitten is dat mijn schoenen constant vochtig zijn. Bij het wakker worden is het al vochtig en dat droogt dus niet. Ik besloot dus mijn schoenen vol te stoppen met wc papier waardoor de schoenen een beetje krap zaten maar ik iets warmere en drogere voeten had. Het was nog steeds er koud. Al mijn kleding had ik aan. Muts op, wanten aan en een dikke sjaal. Het ontbijt maakte wat goed met dulce y lesje (caramel) en pannekoeken en drink yoghurt. Niet iedereen had honger dus er bleven een paar over. Hollanders als we zijn namen we een pannenkoek mee in een zakje om later op te eten. Uiteindelijk vertrokken we laat. De eerste stop was bij een geysir. Wauw! net of ik terug ben in Ijsland. Borrelende en pruttelende aarde, stoom uit de grond. Het stonk er gruwelijk naar zwavel en het was echt ijs en ijs koud! De geisers liggen nog hoger, op zo’n 4850 meter. Mijn vingers werden ijskoud van het foto’s maken. Maar geen foto’s maken was geen optie. Het duurde een tijd voor ze weer ontdooid waren. We mochten bij een warm water bad zwemmen. Ik sloeg dit over omdat ik niet in de kou wilde omkleden. Anton en de rest van de mannen gingen wel zwemmen. Ik liep een klein rondje en genoot van de omgeving. Warm water en stoom zag je overal. De zon kwam net boven de berg uit wat een mooie zachte gloed gaf. De gids begon ineens te haasten want we moesten naar de grens. Het was pas 9 uur, maar onze bus bleek al om half 10 te gaan. We waren in de veronderstelling dat deze pas om 11 uur ging, fout gedacht. We zouden laguna verde overslaan, maar daar was ik het niet mee eens. Uiteindelijk stopen we wel. Helaas was het meer niet groen door een laag ijs. Toch was het een mooi uitzichtpunt met wederom besneeuwde bergen. Bij de grens moesten we vertrek belasting betalen. We hadden geen bolivianos meer, dus dit moest maar in dollars.
De bus stond ons al op te wachten en nu zagen we hoe sterk we daalden.
Op naar een nieuw land Chili! Lees hier verder.

Wat vond ik er van na de reis?

Wat een heerlijk land is Bolivia! De mensen zijn vriendelijk, het eten is lekker en het is goedkoop. Het land heeft veel natuur te bieden en ook qua cultuur kun je je hart ophalen. Ik heb erg genoten van het festival in Copacabana. Het stadje zelf is niet heel bijzonder, maar door het festival is het in het zonnetje gezet.
En zeker de tour naar Uyuni heeft in mijn hart een speciaal plekje gekregen. De rust, de mooie natuur, echt geweldig!
Echte negatieve dingen kan ik dan ook niet echt noemen. Als ik echt iets moet aangeven, dan de lange afstanden.